Zadanie: Administrowanie kursami
Gatunek literacki - forma utworu literackiego, podrzędna w stosunku rodzaju literackiego, nadrzędna zaś do odmiany gatunkowej.
Próby zdefiniowania gatunku literackiego pojawiały się już w starożytnej Grecji (Platon podzielił sztuki na opisujące rzeczywistość lub naśladujące ją, zaś Arystoteles utworzył w swej Poetyce zasady podziału gatunku literackiego). W czasach późniejszych w renesansie próbowano w oparciu o starożytne reguły wzbogacić listę gatunków literackich o np. romans, zaś w romantyzmie powstały gatunki mieszane, jak ballada.
Dziś brak jednej teorii gatunku literackiego, każda ze szkół metodologicznych inaczej określa jego cechy charakterystyczne. Nauka o gatunkach i rodzajach literackich to genologia.
W literaturach Zachodu do najważniejszych gatunków literackich w obrębie liryki należą elegia, fraszka, hymn, oda, pieśń, tren i psalm. Do ważniejszych gatunków epickich nowela, opowiadanie, powieść, epopeja (epos). Do dramatycznych dramat właściwy, komedia i tragedia. Gatunki mieszane to te, które łączą cechy różnych rodzajów literackich - np. ballada, satyra, poemat dygresyjny, poemat heroikomiczny czy powieść poetycka. Gatunki pograniczne to gatunki z pogranicza literatury, nauki i publicystyki, np. esej, felieton, reportaż.
Młoda Polska – okres w dziejach literatury polskiej obejmujący lata 1891-1918.
Dochodzą wówczas do głosu nowe prądy artystyczne i umysłowe, takie jak: modernizm, dekadentyzm, symbolizm, ekspresjonizm, impresjonizm i katastrofizm. Nazwa analogiczna od nazw funkcjonujących w innych krajach europejskich np: Młode Niemcy.
Twórcy młodopolscy odrzucali racjonalistyczną filozofię pozytywizmu, nawiązywali do tradycji romantycznej (prymatu uczuć i emocji nad rozumem) oraz wiary w szczególną pozycję artysty w społeczeństwie (stąd inna nazwa epoki - neoromantyzm). W pierwszym dziesięcioleciu Młodej Polski obserwowano narastanie nastrojów dekadenckich, pesymistycznych, które znalazły wyraz przede wszystkim w poezji. Nazwa epoki "Młoda Polska" wywodzi się od tytułu cyklu artykułów Artura Górskiego, publikowanych na łamach krakowskiego "Życia". Terminem "modernizm" nazywa się też ogół zjawisk i kierunków awangardowych w kulturze europejskiej zapoczątkowany na przełomie XIX i XX wieku.
Najwybitniejsi twórcy tej epoki: Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz, Stefan Grabiński, Stanisław Wyspiański, Stefan Żeromski, Władysław Stanisław Reymont, Gabriela Zapolska, Wacław Berent.