Dotyczy języka polskiego
Sztuka doprowadzania sporów do korzystnego rozwiązania bez względu na prawdę materialną.
Okres w dziejach literatury polskiej obejmujący lata 1891-1918. Dochodzą wówczas do głosu nowe prądy artystyczne i umysłowe, takie jak: modernizm, dekadentyzm, symbolizm, ekspresjonizm, impresjonizm i katastrofizm.Najwybitniejsi twórcy tej epoki: Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Jan Kasprowicz, Stefan Grabiński, Stanisław Wyspiański, Stefan Żeromski, Władysław Stanisław Reymont, Gabriela Zapolska, Wacław Berent.
Forma utworu literackiego, podrzędna w stosunku rodzaju literackiego, nadrzędna zaś do odmiany gatunkowej.