Erystyka, sztuka prowadzenia sporów, dyskusji, umiejętność takiego argumentowania, by dowieść słuszności głoszonego poglądu, bez względu na rodzaj argumentów i używanych zwrotów retorycznych, przekonać poprzez to oponenta i skutecznie odeprzeć lub obalić jego pogląd (tezę).

Argumentacja stosowana w erystyce posiada tylko niekiedy pozory logicznej poprawności. Erystyka była rozwijana głównie w starożytnej Grecji, przez sofistów, w tym przez Gorgiasza z Leontinoj. Skrytykowana przez Sokratesa została odrzucona przez filozofów i uprawiana w teologii i polityce.

Sztukę tę ożywił A. Schopenhauer opisując formy i walory argumentacji erystycznej nie z punktu widzenia kunsztu prowadzenia sporów ale zasad logiki. W pracy: Erystyka (ok. 1830) z pogranicza logiki i retoryki Schopenhauer sklasyfikował nieuczciwe sposoby argumentacji, podał instruktywne przykłady, pokazując jak zwalczać fortele logiczne i sofizmaty.

Tu jest miejsce na wymianę zdań na temat Młodej Polski. Określenia epoki: "Młoda Polska", "neoromantyzm", "modernizm", "symbolizm".

  Najczęściej stosowana nazwa epoki - Młoda Polska - pochodzi od tytułu programowych artykułów Artura Górskiego, opublikowanych w "Życiu" w 1898 r, będących manifestem ideowo-artystycznym młodego pokolenia. "Młodzi" pragnęli odrodzić Polskę poprzez kontynuację ideologii romantyzmu polskiego oraz stworzenie nowych norm i wartości etycznych i estetycznych.

Gatunek literacki - forma utworu literackiego, podrzędna w stosunku rodzaju literackiego, nadrzędna zaś do odmiany gatunkowej.

Próby zdefiniowania gatunku literackiego pojawiały się już w starożytnej Grecji (Platon podzielił sztuki na opisujące rzeczywistość lub naśladujące ją, zaś Arystoteles utworzył w swej Poetyce zasady podziału gatunku literackiego). W czasach późniejszych w renesansie próbowano w oparciu o starożytne reguły wzbogacić listę gatunków literackich o np. romans, zaś w romantyzmie powstały gatunki mieszane, jak ballada.

Dziś brak jednej teorii gatunku literackiego, każda ze szkół metodologicznych inaczej określa jego cechy charakterystyczne. Nauka o gatunkach i rodzajach literackich to genologia.

W literaturach Zachodu do najważniejszych gatunków literackich w obrębie liryki należą elegia, fraszka, hymn, oda, pieśń, tren i psalm. Do ważniejszych gatunków epickich nowela, opowiadanie, powieść, epopeja (epos). Do dramatycznych dramat właściwy, komedia i tragedia. Gatunki mieszane to te, które łączą cechy różnych rodzajów literackich - np. ballada, satyra, poemat dygresyjny, poemat heroikomiczny czy powieść poetycka. Gatunki pograniczne to gatunki z pogranicza literatury, nauki i publicystyki, np. esej, felieton, reportaż.